| |
Ktoś zapytał: „jaki był powód wyginięcia unikalnego w skali europejskiej, łososia drawskiego?”
Odpowiadam. Łosoś drawski pływałby w tej pięknej rzece do dzisiejszego dnia, gdyby w okresie swojego największego kryzysu miał takich przyjaciół jak niektóre pomorskie rzeki obecnie. I chyba nie ulega to najmniejszej wątpliwości. Trudno odnieść mi się do krytycznych wypowiedzi wywołanych moim poprzednim postem: http://www.flyfishing.pl/mainforum/msg.php?id=68968&offset=0 Bo czy można podważać pracę naukową zatytułowaną „Baltic Salmon Rivers – status in the 1990s as reported by countries in Baltic Region”, która powstała przy udziale Szwedzkiej Agencji Ochrony Środowiska i The Swedish National Board of Fisheries, Institute of Freshwater Research, Parku Krajobrazowego „Dolina Słopii”, czy też osób uważanych za autorytety w tej dziedzinie…?
Problem w dość jaskrawy sposób został też przedstawiony przez Pana Jacka Kolendowicza w magazynie Wędkarski Świat Nr 1/2003, który prezentuję poniżej.
Wędkarski Świat Nr 1/2003
Jacek Kolendowicz
Cytat:
„Problem ochrony gatunkowej troci i łososia powraca w sezonie jesienno – zimowym jak bumerang. Na czym polega ten problem? Jest przecież „program restytucji” łososi i troci do polskich rzek – finansowany przez rząd duże zarybienia, dzięki którym zarówno trocie jak i łososie znów pojawiają się w polskich rzekach. O co więc chodzi?
Już dawno postawiłem tezę, że instytucjom biorącym udział w tym „programie” nie zależy na ochronie ryb, tylko na pieniądzach. Gdyby było inaczej to duża część rządowych pieniędzy podtrzymujących program, co roku przeznaczana byłaby na ochronę tarlisk i ich odbudowę oraz na udrażnianie górnych dopływów łososiowych rzek, np. przez likwidację zapór. Przecież europejska konwencja Helcom zaleca, aby co najmniej 50% łososi w rzece pochodziło z naturalnego tarła. Polska podpisała tę konwencję, ale ani myśli jej przestrzegać! Tarliska troci i łososia nie są więc chronione, a parę osób i instytucji robi niezły interes napędzany pieniędzmi z „programu”.
Mechanizm jest znany : łososie i trocie w znacznej większości nie docierają do naturalnych tarlisk, ponieważ są odławiane w ujściach rzek, pod zaporami i na przepławkach. Część pobranej ikry trafia do hodowców smoltów z przeznaczeniem do sztucznego rozrodu, zaś mięso wyciśniętych, albo wypatroszonych ryb (sztuczne tarło po polsku…) oraz reszta „czerwonego kawioru” (duża reszta…) idzie na handel. Hodowcy hodują smolty (to intratny interes!), które wpuszczane są do rzek (to te zarybienia, z których jesteśmy tak dumni…). Małe łososie i trocie spływają do morza, tam rosną, po czym wracają do rzek na tarło, którego… nie ma, bo ryby wcześniej trafiają pod nóż.
Tak się dzieje co roku. Dlaczego? Dlatego, że naturalne tarło nie przynosi zysku żadnemu z uczestników „programu restytucji”. Ryby, które dotarły do swoich naturalnych tarlisk, są dla „dobroczyńców” zarybiających nasze rzeki stracone, ponieważ nie da się sprzedać ich mięsa i ikry. Hodowcy smoltów także nie są zainteresowani naturalnym tarłem ryb, bo natura jest dla nich groźną konkurencją. Gdyby pozwolono rybom na odbycie naturalnego tarła, nie trzeba by było przeznaczać tyle pieniędzy na „restytucję” i dochody uczestników „programu” by się zmniejszyły.
Skoro w rzekach mamy prawie same sztuczne ryby – ktoś może zapytać – to po co autorzy „programu restytucji” wprowadzili okresy ochronne na trocie i łososie? Jak to „po co”? A po cóż mieliby dopuszczać do koryta z rządowymi pieniędzmi tyle gąb?! Uznali zapewne, że w okresie październikowo – grudniowych żniw lepiej odsunąć wędkarzy od wody właśnie za pomocą okresu ochronnego i samemu się pożywić! Frajerzy z wędką niech płacą licencje za prawo do marzeń i szukają w wodzie resztek po „programie restytucji” – ale dopiero od stycznia. A na jesieni niech sobie społecznie powalczą z kłusownikami – to skutecznie odwraca ich uwagę od istoty „programu” i pozwala jego realizatorom na spokojne odłowy, oczywiście zalegalizowane glejtem PZW, parku narodowego lub innej szacownej instytucji.
Czyżbyś postulował o zniesienie okresu ochronnego troci i łososi? – zapyta zapewne niejeden Czytelnik. Odpowiadam stanowczo: NIE!!! Naturalna rzeka to nie folwark – ani instytucji, ani działaczy związkowych ani ministerstwa. Każda rzeka to dziedzictwo narodowe i żywy organizm. Nikt nie ma prawa go niszczyć. Nie dajcie się więc drodzy Czytelnicy, oszukiwać cwaniakom, którzy obiecują Wam wędkarski raj stworzony wyłącznie metodą nawet obfitych zarybień. Takiego raju nie było, nie ma (jak widać) i nie będzie! Mogą natomiast istnieć na naszych łososiowych rzekach piękne, dzikie łowiska, gwarantujące w sezonie złowienie dzikiej ryby – ale tylko wtedy, gdy będą dobrze chronione. Łososiom i trociom należy umożliwić swobodne wchodzenie do rzek i docieranie do tarlisk, a przede wszystkim trzeba je tam chronić. Dopiero potem można myśleć o ewentualnym dorybianiu. Przyrodzie bowiem nie trzeba aż tak pomagać, jak to niektórzy naukowcy próbują nam wmawiać. Czasem wystarczy nie szkodzić.
Jacek Kolendowicz”
|
