| |
Wniosek jest taki, że nie da się zastąpić naturalnych procesów związanych z
odtwarzaniem
populacji zabiegami hodowlanymi, a zarybienia nie są jakimś cudownym środkiem na
postępującą degradację środowiska. Ilość ryb takich jak pstrąg, czyli pożądanych
wędkarsko, które naturalnie determinowały warunki środowiskowe, w porównaniu z
pośrednimi gatunkami, przed erą zarybień też była skromniejsza niż się wielu wydaje.
Prawda natomiast też jest taka, że z braku lepszego rozwiązania, niemożności wstrzymania
postępujących zmian cywilizacyjnych, przez b. długi okres czasu autentycznie uwierzono w
to, że jednak da się to wszystko załatwić zabiegami hodowlanymi. Nie da się, a odbudowa
dzikich populacji, podejrzewam, że wędrownej formy pstrąga w rzece Łebie też, musiała
poczekać do udoskonalenia technik hodowlanych i intensyfikacji zarybień, ponieważ nawet
w czasach dawnych, przed wiarą w (nie)ograniczone możliwości dorabiania na przykład
znane mi jezioro, przez które przepływa rzeka stało się ,,chwilowo” bezrybne
Poślednie gatunki powinni być.
,, (…)W omawianym czasie, jak podaje encyklopedia ekonomiczna Johana Georga
Krünitz’a z lat 1773-1858, na jeziorach Łebsko i Sarbsko prowadzono tak intensywne i
rabunkowe odłowy, że z czasem rybacy nie byli w stanie zabezpieczyć się finansowo i
aprowizacyjnie na zimę. Wielu z nich porzuciło wówczas rybactwo na rzecz rolnictwa, gdyż
prawie wszyscy rybacy jeziorowi byli dwuzawodowi i posiadali kawałek ziemi lub pracowali
w gospodarstwach rodzinnych. W miarę upływu lat rybostan na omawianych jeziorach uległ
odbudowie(…)” (źródło: patrz link Jarosław Gburczyk ,,Historia Łeby”)
|
