| |
W takim, zbankrutowanym systemie zrozumienia wymaga potrzeba radykalnych zmian. W zakresie możliwych dla nas, wędkarzy w Polsce, rozwiązań są następujące alternatywy:
– albo podwyższamy składkę i to dramatycznie oraz zgadzamy się na łowienie ryb w korytach hodowlanych,
– albo ograniczamy dostęp do wędkowania (administracyjnie przez limitowanie dziennej dostępności, jak się to dzieje w większości krajów lub ekonomicznie – przez wysokość kosztów licencji)
– albo nadal płacimy mało i godzimy się z aktualnym stanem rzeczy
– albo wreszcie płacimy mało i zakasujemy rękawy do pracy aby poprawić warunki życia ryb i w ślad za tym wędkowania oraz ograniczamy eksploatację wód aby zaprowadzić w naszym kraju nowoczesny model wędkarstwa.
Oczywiście, różne sposoby mogą być zastosowane w różnych wodach i nie ma jednolitego, centralnie określonego modelu, do którego trzeba dopasować rzeczywistość. Chwalmy różnorodność.
Proszę przy tym mieć na uwadze, że ten artykuł nie ma na celu nawoływania do podwyższania składek, choć takie decyzje, po wnikliwej analizie potrzeb i możliwości ich realizacji zapewne będą konieczne.
Wyjęte z kontekstu, ale!
Mam wrażenie (po przeczytaniu artykułu i dyskusji oraz po chwili zadumy), że tylko ten trzeci scenariusz jest niestety możliwy w wyniku tzw. konsensusu. Społeczność wędkarzy jest zbyt rozpieszczona dziesiątkami lat rozdawania natury prawie za darmo. Jak słusznie zauważono wędkarstwo jako hobby i pasja, w porównaniu z innymi, zostało zdegradowane do spaceru po plaży (jako przenośnia), który może robić absolutnie każdy. Jakoś nie każdy może sobie pozwolić na jeżdżenie terenówką, jeżdżenie na nartach, skoki spadochronowe itd. itd., bo na to potrzebne są pieniądze. A czym wędkarstwo różni się od innych hobby. Żeby jeździć terenówką trzeba sobie ją kupić - żeby łowić ryby -????.
A tu co płacimy powiedzmy 200 za rok i wymagamy Bóg wie czego i jeszcze nas to boli, że tak dużo. Najczęściej spotykam się z taką opinią wędkarzy; no przecież płacimy i nic z tego nie mamy. A prawda jest taka, że nie płacimy tylko dajemy jałmużnę. Nie jestem człowiekiem, któremu się "przelewa”, ale rozumiem, że jak mnie na coś nie stać to trudno - takie jest rzycie.
Dla mnie jedynym dającym jakąś szanse na poprawę jest scenariusz drugi i trzeci. Czwartemu daje małe szanse z uwagi na wrodzone lenistwo człowieka XXI wieku.
Pozdrawiam Marcin
|
