Od jedenastu lat spotykamy się z przyjaciółmi podczas babiego lata na Pomorzu. Niniejsze trzy epizody to moje oświadczenie miłości do tego pięknego kawałka świata.

Świt
Ospały patrzę przez pokrytą parą szybę samochodu. Jak Jacek zawsze trafia po ciemku prawdziwą drogę po tych wertepach? Wyboje i kocie łby budzą mnie z każdej próby drzemki. Wreszcie polana przy moście. Mimo, że to dopiero koniec września, szron chrupie nam pod nogami. Szczękając zębami z zimna w przyspieszonym tempie wdziewamy się w manatki i bierzemy sprzęt. Rozchodzimy się, jak zwykle, każdy swoją drogą. Ostrożnie, by się nie pośliznać, schodzę z nasypu drogowegu ku rzece. Na horyzoncie przebijają się przez czubki lasu pierwsze promienie wschodzącego slońca. Ze zmroku wyłania się baśniowa sceneria: kikuty roślin powiązane są nieskończoną firanką pajęczyn babiego lata. Wieczorny chłód pokrył je wilgocią, która w mroźnej nocy przekształciła się w szron. Cała łąka błyszczy milionami kryształów we szystkich barwach tęczy. Stoję urzeczony. Pod wpływem ciepła promieni słońca z kryształów powstają krople rosy. Fascynująca, barwna metamorfoza. Dopiero teraz zauważam, że mój nestor, Hans, stoi obok mnie. Jest tak samo urzeczony jak ja. „Jak się będą kończyć moje dni, przywieź mnie tutaj”, prosi cicho. Przyrzekam, przejęty, kiwnięciem głowy. Mocniej ściskam rekojeść wędziska, czas do pracy.

Południe
W poludnie trafia się nasza grupa na polanie przy samochodzie. Zaczyna się obiadowy rutuał; zbieramy chrust i Hans rozpala ognisko. Koniecznie on, cieszy się na to jak dziecko. Nikt mu nie przeszkadza. Kiełbaski rumienieją na ogniu. Do tego porządna pajda chleba i musztarda, pycha. No i oczywiście piwko lub dwa. Skrzynka piwa jest na naszych wyprawach tak samo ważna jak wędki. Problem tylko przy łowieniu w spodniobutach. Piwo jest moczopędne. Na deser tradycyjnie orzechowe ciastka mojej żony i kawa z termosu. Boże, jak ja to kocham. Jacek też, mlaska z uznaniem. Po obiadku drugie przejście. Niewinnie pytam Jacka; któredy pójdzie, w górę czy dół rzeki? Idę zawsze w odwrotnym kierunku, dlaczego? Ano, wstyd mi przyznać, że rąbnę się pod następny krzak. Jacek tego nie zna. Myśle, że on umie precyzyjne rzucać nawet 24 godziny na dobę. Przy krzaku na łące rozglądam się w kierunku bazy. Jacka nie widać, więc rzucam manele w prawo a wędke w lewo. Sam kładę się w pośrodku. Kapelusz głęboko w twarz i wędruje w objęcie Orfeusza. Uwielbiam taką sjestę, owady mnie nie rażą. Budzi mnie potężne walnięcie w wodę. To trotka w przewężeniu, conajmniej szóstka. Miejsce znane, ale prawie nie do obrobienia. Dopiero teraz widzę, że druga głowa wychyla się z pożółkłej już trawy, to Hans. Cwaniak, zauważył mnie w „pieleszach” u uznał to za dobry pomysł. „Jeszcze godzinkę?” rzucam w jego kierunku. Potwierdzająco kiwa głową. Prostuję się w trawie. Przed szóstą i tak nic nie bierze, z reguły.

Wieczór
Kończy się dzień nad Słupią. Jak zwykle bez troci. Ręce bolą od rzucania ciężkim sprzętem. Ze strony lasu mgiełka wypełza na podmokłą łakę. Słońce zaczęło zbliżać się do horyzontu, czas wracać do bazy. Widzę Hansa, stoi na zakolu z głeboką wyrwą i coś obserwuje. Podchodzę zaciekawiony bez szmeru. Być może to ta wydra, której ślady obecności znamy od lat. Mój towarzysz ma ale głowę zadartą do góry. Teraz widzę powód: nad rzeką w promieniach zachodzącego słońca odbywa się masowy lot godowy jętki Heptagenia sulphurea, zwanej u nas „siarkowożółtą”. Niby zjawa z orientalnej bajki, złota piramida o wysokości prawie 4 metrów wiruje nad rzeką. Niesposób to sfotografować. Milczymy urzeczeni. Wprawdzie często spotykamy tego pięknego owada, jednak tak masową rójkę spotkaliśmy tylko raz. Doceniamy wartość estetyczną zdarzenia. Bo jętka H. sulphurea to niestety „mucha dla wędkarza”. Wdzięczny objekt do kręcenia, ale ryby żadko się jej imają. Z daleka słychać klakson samochodu. Jacek zgania grupę, czas wracać. To był piękny dzień.