| |
Czy PZW jest reformowalne - to pytanie zadawane jest często i równie często pada odpowiedź - nie.
Jeżeli od kilkunastu lat nasila się krytyka PZW, spowodowana głównie ogólnie złym stanem łowisk.
Ponad stołami prezydialnymi spoglądają na nas co roku te same twarze, karmiące uczestników Walnych Zgromadzeń zgrabnymi sprawozdaniami, opiewajacymi w wielotysięczne zarybienia.
Jeżeli ktoś obiecuje "złote góry", przez dwadzieście lat powtarzając wyborcze slogany
i o zgrozo nadal daje mu się mandat reprezentanta naszych interesów to jak może szary członek PZW wierzyć w skuteczność demokratycznego systemu wybierania władz w swej organizacji.
Dlatego ogólna niewiara w możliwość "bezkrwawych" zmian.
Kto wybiera te same osoby, wiedząc że nic dobrego z tego dla organizacji nie wyniknie?
Na zebraniach Kół stawia się ok. 15-20 procent członków Koła.
Poza nielicznymi wyjątkami czlonkowie nie mają ochoty kandydowac do władz swego Koła, a jeszcze oporniej podchodzą do mandatu delegata za Zjazd Okręgowy.
Skoro nie ma wyboru w jakości kandydatów do władz z konieczności wybiera się tych co już to wcześniej robili, wszak zarząd powinien być wybrany.
Byłem zaproszony na Walne w Kole Sucha Beskidzka, gdzie poprzedni prezes z uwagi na brak chętnych niemal przymusowo dał się wybrać.
Gdy doszło do wyboru delegata na Zjazd, trwały wzajemne blisko półgodzinne przekonywania by kogoś na siłę uszczęśliwić.
"Szczęśliwie" dla zebranych Walne z ramienia ZO odwiedził były wiceprezes ZO, członek Koła Bielsko-Biała, który u siebie był przegrany i "wspaniałomyślnie" zgodził się reprezentować Suchą Beskidzką we władzach okręgu.
Zła tradycja spychania odpowiedzialności za decydowanie bądź co bądź o swoim majątku na innych, doprowadziła poprzez złą jakość zarządzania wody administrowane przez PZW do obecnego stanu.
Takie dyskusje jak ta mają szansę dotrzeć poprzez argumenty do świadomości potencjalnych wyborców oraz tych którzy mają być wybierani.
Grupy zainteresowań połączone chęcią poprawy stanu płynącej obok rzeki, stawią się w końcu na Walnym z programem i kandydatami, którzy gwarantują realizację pomysłu.
Jeżeli zarząd pięciuset osobowego Koła, zgromadzi wokół swojej 15-25 osobowej reprezentacji jeszcze 20-30 osób to realizacja poprawy stanu swojego łowiska jest z pewnością możliwa.
Szukanie ratunku dla PZW w utyskiwaniu, oczekiwanie aż jakaś nadprzyrodzona siła zreformuje organizację i naprawi nasze łowiska jest przykładem gospodarza, który leży na wyrku i czeka, aż łaskawy stwórca zaorze i zasieje jego pole.
Mimo, że walcząc z nieuczciwymi działaczami i pracownikami PZW sporo oberwałem to zmian w funkcjonowaniu sportu jakie moje działania spowodowały i jeszcze spowodują nikt nie zatrzyma.
PZW chcąc zachować status polskiego związku sportowego i korzystać z dotacji z funduszy Polskiej Konfederacji Sportu musi do przepisów Ustawy o Kulturze Fizycznej się dostosować.
120 - 150 tys. złotych rocznie dotacji to łakomy kąsek, dla którego trzeba ugiąć kark mimo, że twardy jak w spiżowym posągu.
W 1996 roku z powodu braku własciwych regulacji w przepisach sportowych PZW, kadrę narodową muszkarzy przymusowo opuścił Adam Sikora, zawieszony w prawach członka PZW za udział w zakładaniu KTWS, czyli działalność na szkodę PZW.
Stało się to na oczach całej wędkarskiej Polski, pamięta to doskonale Jurek Kowalski, który był wówczas trenerem kadry.
Teraz już żaden działacz nie wykorzysta sportu jako narzędzie władzy w PZW - to moja satysfakcja i tego nikt mi już nie odbierze.
Wyglądająca z pozoru na walkę z wiatrakami przepychanka przyniosła jakieś wymierne korzyści i na tym podłożu buduję wiarę w przyszłość PZW pod zarządem właściwie dobranych ludzi.
Pozdrowienia.
|
