Staszek Cios ma rację jeśli chodzi o intencjonalny program restytucji jesiotra. Natomiast tu na Inie się okazało, że przy okazji rewildingu można interwencje inżynierskie "przykroić" do opublikowanych w literaturze parametrów tarlisk jesiotra, bo na łososia to pewnie prędkości nurtu za małe i zresztą ma on lepsze miejsca w górze rzeki. Nic więcej. Żadnego jesiotra się nie będzie wpuszczać do Iny i zapewne nikt by nie dał na to pieniędzy.

Ale Staszek Cios ma rację, że dopiero zamknięcie cyklu tworzy populację: coś co się wylęgło musi pokonać trudy życia w szeregu niszach by w końcu powrócić na swoje miejsc, odbyć skuteczne tarło, a jego potomstwo zamknąć ten cykl. I tak w kółko. Ja się nie moge doczekać tego, żeby tarliska w Rabie i jej dopływach przetrwaly i były w tych samych miejscach przez więcej niż pięć, dziesięć lat - a co dopiero biedny jesiotr, który musi mieć kilkanaście lat żeby dojrzeć do tarła...

A tak na marginesie: nawet nie będę wiedział jaki będzie skutek tak - a nie inaczej - uformowanych pryzm żwirowych w Inie (przykrojonych dla jesiotra), bo na pewno następnych trzydziestu lat nie pożyję... ale żyjące torfowisko i czystszą wodę jestem w stanie chyba jeszcze zobaczyć? Własnie doczekałem, ze wreszcize maksymalna temperatur wody w Rabie w lecie opadła w zeszłym roku do 17 stopni Celsjusza z największej maksymalnej w 2007 roku 30,9 stopnia. I jest to rezultat renaturyzacji koryta i być może pandemii, ograniczającej loty odrzutowców zaśmiecających dwutlenkiem węgla atmosferę na odpowiedniej wysokości 10 km...

"Właśnie doczekałem, ze wreszcie maksymalna temperatur wody w Rabie w lecie opadła w zeszłym roku
do 17 stopni Celsjusza z największej maksymalnej w 2007 roku 30,9 stopnia. I jest to rezultat renaturyzacji
koryta i być może pandemii, ograniczającej loty odrzutowców zaśmiecających dwutlenkiem węgla atmosferę
na odpowiedniej wysokości 10 km..."
------
Tamten rok był "zimny" wiec nie są to "rezultaty lotów czy renaturyzacji". O niczym to nie świadczy w dłuższej
perspektywie. Jednoroczny wybryk natury. Gdy takie "coś" (wybryk) plus "złe" (takie jak ta) zimy powtórzy się
przez 5-10 lat to już można brać to pod uwagę.

Z rybami wędrownymi jest prosta zasada - jeśli gdzieś są spotykane gdzieś wyżej w dorzeczu okresowo to
zwykle w związku z tarłem. Zwykle to właśnie tarło zwiększa zasięg ryb wędrownych w górę dorzecza. Dotyczy to
nie tylko ryb o dalekim zasięgu wędrówki (bo właściwie granica od kiedy zaczyna się ryba wędrowna jest umowna
i możemy sobie wymyślać dowolne klasyfikacje). Również płoci, kleni i jazi jest w dopływach dużo więcej od
kwietnia do czerwca, od lipca do jesieni zagęszczenie tych ryb w dopływach maleje, szczególnie tych większych
egzemplarzy. Typowe jazie łowione w dolnych odcinkach takich rzeczek to 30 - 45 cm na wiosnę, 25 - 35 cm latem
i sporadycznie 20 - 30 cm jesienią. Tarło jest więc głównym powodem napotykania większych ryb wyżej w
dorzeczu.

Niestety tak nie jest. Ryby wędrowne wchodzą do rzek na tarło, ale nie wszystkie idą do macierzystych cieków. W
wodach PL mamy całe mnóstwo cieków, do których wchodziły łososie (i/lub pstrągi morskie) i jesiotry, a w których
nie wycierały się. Temat jest słabo zbadany od strony naukowej, bo materiał jest nieliczny, wręcz przypadkowy.
Generalnie wiele zdarzeń dotyczy okresu wysokiej wody (najczęściej wiosną), kiedy zmysły ryb zawodzą. Nie
można wykluczyć, że także zanieczyszczenia rzek mogą utrudnić rybom odnajdywanie macierzystych wód.
Polecam lekturę mojego tekstu o dawnej ichtiofaunie Sanu, w którym odnoszę się do tych spraw (a także część
drugą, na razie złożoną do redakcji Roczników Nauk. PZW; z powodu pandemii prawdopodobnie ukaże się
podwójny rocznik za lata 2020 i 2021), Zob. też mój tekst o łososiu w Bzurze.