| |
Z rybami wędrownymi jest prosta zasada - jeśli gdzieś są spotykane gdzieś wyżej w dorzeczu okresowo to
zwykle w związku z tarłem. Zwykle to właśnie tarło zwiększa zasięg ryb wędrownych w górę dorzecza. Dotyczy to
nie tylko ryb o dalekim zasięgu wędrówki (bo właściwie granica od kiedy zaczyna się ryba wędrowna jest umowna
i możemy sobie wymyślać dowolne klasyfikacje). Również płoci, kleni i jazi jest w dopływach dużo więcej od
kwietnia do czerwca, od lipca do jesieni zagęszczenie tych ryb w dopływach maleje, szczególnie tych większych
egzemplarzy. Typowe jazie łowione w dolnych odcinkach takich rzeczek to 30 - 45 cm na wiosnę, 25 - 35 cm latem
i sporadycznie 20 - 30 cm jesienią. Tarło jest więc głównym powodem napotykania większych ryb wyżej w
dorzeczu.
Niestety tak nie jest. Ryby wędrowne wchodzą do rzek na tarło, ale nie wszystkie idą do macierzystych cieków. W
wodach PL mamy całe mnóstwo cieków, do których wchodziły łososie (i/lub pstrągi morskie) i jesiotry, a w których
nie wycierały się. Temat jest słabo zbadany od strony naukowej, bo materiał jest nieliczny, wręcz przypadkowy.
Generalnie wiele zdarzeń dotyczy okresu wysokiej wody (najczęściej wiosną), kiedy zmysły ryb zawodzą. Nie
można wykluczyć, że także zanieczyszczenia rzek mogą utrudnić rybom odnajdywanie macierzystych wód.
Polecam lekturę mojego tekstu o dawnej ichtiofaunie Sanu, w którym odnoszę się do tych spraw (a także część
drugą, na razie złożoną do redakcji Roczników Nauk. PZW; z powodu pandemii prawdopodobnie ukaże się
podwójny rocznik za lata 2020 i 2021), Zob. też mój tekst o łososiu w Bzurze.
|
