| |
Szanowny Panie Doktorze,
w sprawach ktore nas jako muszkarzy interesuja jest Pan dla mnie autorytetem, punkt !
Niemniej jednak ja, jako normalny muszkarz lowiacy tak w kraju jak i zagranica, przekonany jestem do mojego zdania.
Brzmi ono nastepujaco; w takich warunkach w jakich znajduja sie polskie wody jednym, i jedynym wyjsciem jest to (moim zdaniem jest to pewne) zeby te posiadane bogactwa skomercjalizowac, odcinki rzek oddac w dzierzawe. To swiatowa praktyka.
Wiem i zdaje sobie z tego sprawe, ze moje podejscie do tematu jest b. malo popularne.
Czas jednak pokaze, kto z nas mial racje.
ps. Sz. Panie, jest Pan szanowanym Gosciem w calym swiecie, nikt nie zna tego zagadnienia tak dobrze, jak Pan ! Wiec nie czarujmy siebie nawzajem.
- tight lines -
tonkin
Panie Jerzy,
Dziekuję za miłe słowa. Cieszę się, że trwa Pan przy swoim zdaniu. Nieco martwi mnie to, że traktuje je Pan jako odmienne od mojego. 
Otóż, polskie wody sa już oddane w dzierżawę. W ręce prywatne. Funkcjonuja, co do zasady, dokładnie tak samo jak wody dzierżawione choćby przez brytyjskie kluby. Różnice to WYŁĄCZNIE kwestia skali.
Problemem jest natomiast to, na co wskazałem w przytoczonym artykule o bilansowaniu łowisk - przyrodniczym i ekonomicznym. Przykłady, takie jak łowisko na Sanie, pokazują w czym rzecz. Niestety, wciąż jest przepaść między dobrze zbilansowanym, przynoszącym efekty łowiskiem, w którym dzień wędkowania wymaga wpłacenia 70 zł, a otwartą wodą na tej samej rzece, w której dzień łowienia wymaga wpłacenia najwyżej 3 zł (120 zł/40 dni). Przerażająca "dziura" między nimi.
Komercjalizacja oznacza funkcjonowanie łowisk w celu osiągania zysku do podziału. Zwykłe bilansowanie łowiska pozwala na generowanie zysku w celu jego inwestowania w rozwój. Koledzy w Krośnie pokazują jak to się robi. Przecież funkcjonowanie w oparciu o ekonomiczne przesłanki i respektowanie wymagań racjonalnej gospodarki pozwoliło na uzyskanie rekompensat za szkody od wielu podmiotów. Począwszy od elektrowni, która zamknęła przepływ w rzece, przez kłusowników, po rozjeżdżających rzekę "off-roadowców". Bez tej racjonalności nie dałoby sie uzyskac nic poza jakimiś groszowymi rekompensatami, a sprawy byłyby umorzone z powodu "znikomej szkodliwości".
Wolę patrzenie na to, co się daje osiągnąć, mimo oporu wynikającego z zaszłości, uznawać to, co pozwala dostosować racjonalne rozwiązania do naszych warunków.
Ta przywoływana "świattowa praktyka" jest bardzo różna w róznych krajach, a nie jest tak jednoznaczna jak zdaje się pan wskazywać.
Jednoznaczne jest natomiast to, że nie da się złowić więcej ryb niż jest dostępne, bez zniszczenia łowisk przez samych łowiących.
Jednoznaczen jest też to, że najleopsze wedkowanie jest wtedy, kiedy jest dużo ryb, a mało wedkujących. I do panowania nad tymi proporcjami zmierzają wszystkie mechanizmy racjonalnego gospodarowania na łowiskach.
Natomiast nie da się prowadzić racjonalnego gospodarowania przy wymaganiach i warunkach nie mieszczących się w ramach racjonalności.
Najlepszym rozwiązaniem jest korzystanie z doświadczeń dostępnych w róznych częściach świata i rozsądne wprowadzanie ich w nasze uwarunkowania.
Wymaga to przede wszystkim podnoszenia świadomości ludzi, bo bez tego rodzi się opór uniemożliwiający czy skrajnie utrudniający poprawianie sytuacji.
Pozdrawiam serdecznie
Jerzy Kowalski
|
