| |
Konik polny na haku i lince #6 to bylo moje preludium do metody muchowej. Po prostu w tamtych czasach, w Warszawie bardzo trudno bylo dostac muchy albo narzedzia i materialy do ich produckcji. Prawie nie bylo tez materialow szkoleniowych. Nie bylo takze muchowego srodowiska w Warszawie, a jesli juz bylo - to musialo byc bardzo zamkniete.
Mialem niewiadomego pochodzenia kij ze szklanego wlokna i rownie niewiadomego pochodzenia aluminiowy kolowrotek z terkotka. Jedynym "zawodowym" elementem zestawu byl sznur, przyslany "z Ameryki" - o rownej srednicy na calej dlugosci.
Lowilem tak na ciekach i kanalach pomiedzy mazurskimi jeziorami, zwlaszcza pod koniec sierpnia i we wrzesniu (jak byl cieply). Klenie, jelce i jazie.
To nie jest metoda muchowa jako taka, ale z pewnoscia dobrze wprowadza w jej tajniki i wcale nie jest latwiejsza. Konik szybko spadnie, a przywiazany nitka do haka szybko zdycha, jesli wedkarz "wali" nim o wode zamiast delikatnie polozyc na powierzchni.
Nie wiem dlaczego w Polsce traktuje sie muchy typu "terrestrials" (koniki polne, zuki, mrowki itd) po macoszemu. Patrzac przez pryzmat pozniejszych doswiadczen z takimi muchami, sadze ze polow na nie to bardzo dobre wprowadzenie do suchej muchy.
Na koniki (i podobne muchy) lowie pod prad, na krotkiej (do 10 m) lince, kladac muche w niewielkiej odleglosci od brzegu i pozwalam jej splynac 2-3 metry. Potem rzut ponawiam. Duza ilosc preceyzyjnych rzutow na krotkiej, latwej do opanowania lince do dobru trening dla nowicjusza. No i jak imitacja konika jest z pianki, to nie trzeba jej tak czesto wymieniac i pryskac silikonem.
|
