| |
Każda z form wymaga uczciwości.
W krajach gdzie rybek jest sporo, obligiem jest żywa ryba, ponieważ dzikiego pstrąga czy też lipienia nie można zastąpić dorybianiem - przynajmniej nie tej samej wielkości.
Ostatnie zabijanie ryb na dużych zawodach miało miejsce na MŚ w Anglii - 1987 rok, gdzie tęczaki łowione na sztucznych zbiornikach przeznaczono na stół dla jednego z domów dziecka.
Pamiętam jak paskudnie wyglądały ryby leżące po MŚ W 1985 roku nad Sanem, jak równie paskudnie wyglądają na stołach Komisji sędziowskich innych zawodów.
Międzynarodowa Federacja FIPS Mouche propaguje wypuszczanie złowionych ryb, głównie poprzez politykę organizowania zawodów wyłącznie na żywej rybie
i popularyzowania tym sposobem tego zwyczaju.
Przyznam że żal mi było tych ryb, które zanosiliśmy do komisji sędziowskich, a złowienie ładnej sztuki i wypuszczenie jej do wody to nie tylko radość z punktów, ale i przyjemność oglądania odpływającej ryby.
Co prawda lepiej nie myśleć ilu na nią czeka kłusowników i mięsiarzy, którzy jak nie mogą przejeść to karmią rybami rodziny i sąsiadów.
Wędkarz który jest nad wodą kilka-kilkanascie razy i powiedzmy trzy razy trafi na dzień, połowi i coś zabierze na smak, szkody wielkiej rzece nie wyrządzi.
Najgorsza plaga to miejscowi killerzy, którzy co dzień komplecik, zgodnie z przepisami, no i 300 rybek zniknęło z wody.
20 killerów i 6000 rybek - a przecież jeszcze są tacy co to komplecik i zmiana miejscówki.
A gdzie kłusownik, sieciarz, oścień itp.
Zastanawiam się niejednokrotnie jakim cudem wędkarstwo muchowe w Polsce się rozwija i jaka jest jego przyszłość.
Pozdrawiam.
|
