| |
Może trochę historii, bo to ułatwi szersze spojrzenie.
1. Wędkarstwo muchowe (WM) powstało jako najskuteczniejszy sposób połowu pstrągów w celach
konsumpcyjnych. Tak łowili wieśniacy i nie tylko oni.
2. W Anglii od XVIII w. (skutek rewolucji przemysłowej) WM zaczęło być jedną z ulubionych rozrywek
zamożnych osób. W głównej mierze wynikało to faktu, że takie osoby nie pracowały fizycznie i jedyna
możliwość ruchu i wysiłku fizycznego (zapewniających sprawność) wiązała się z aktywnym sposobem
spędzenia czasu wolnego, czyli myślistwem i połowem ryb (połów sedentarny na spławik tego nie
zapewniał). WM sprzyjały następujące czynniki: a) skuteczność połowu, b) przyjemność połowu, c)
połów najdroższych ryb (łososiowate), d) rzeki należały do właścicielu brzegu (z zasady zamożnych
osób), e) gotowość połowu w każdym momencie i nie brudzenie sobie rąk przynętami naturalnymi. W
XIX w. takie podejście zaczęło się rozpowszechniać w Europie, w wyniku wpływów angielskich.
3. W Polsce autochtoniczne (sięgające co najmniej średniowiecza) WM zanikło pod koniec XIX w. Jego
miejsce zajęło WM, które było wpływem angielskim. Od końca XIX w. do 1939 r. WM było domeną osób
zamożnych (trudność w nabyciu sprzętu, jego wysoka cena, koszt dzierżawy rzek, itd.).
4. Sytuacja zmieniła się po 1950. Powstanie PZW i możliwość dostępu (taniego) wszystkich wędkarzy
do KPiL sprawiła, że WM "zwulgaryzowało się" (czyli stało się pospolite, powszechne, a nie wulgarne).
Zachowanie starych przepisów na wodach KPiL (wyłącznie sztuczna muszka lub przynęty sztuczne)
spowodowało, że lokalsi (także przyjezdni) musieli się szybko przestawić na muszkę, co nie było zbyt
trudne (nie przekraczało ich możliwości technicznych i finansowych). Tym bardziej, że połów P&L był
intratny (niski wymiar ochronny, początkowo brak limitu) - za pół darmo można było złowić sporo
najcenniejszych ryb. W latach 1950-1960 w PZW działali niektórzy przedwojenni działacze, łowiący
P&L i prezentujący wysoki poziom kultury (np. B. Romaniszyn, W. Czermiński), ale ich głos był słabo
słyszalny i musiał ustąpić przed głosami osób reprezentujących "lud pracujący miast i wsi",
preferujących sedentarny sposób połowu (dominująca rola pracowników fizycznych, którzy chcieli
odpocząć w sposób bierny, a nie aktywny).
5. Sytuacja zaczęła się zmieniać od końca lat 70. Powstanie nowej elity i jej dojście do głosu (m.in. W.
Węglarski, J. Jeleński, A. Fox, M. Lachur, M.P. Krzemień) spowodowało, że WM przeszło na nowe tory i
szybko się zaczęło rozwijać (czemu sprzyjał import zachodniego sprzętu). WM nie stało się elitarne, bo
zajmowały się nim nie tylko osoby zamożne i intelektualiści, ale także mnóstwo osób ze wszystkich
grup społecznych (de facto tych było najwięcej).
6. Po 1990 r. nastąpiło przyspieszenie rozwoju WM, ponieważ coraz więcej było osób pracujących
umysłowo, a coraz mniej fizycznie. Sprzęt stał się łatwo dostępny i coraz łatwiej można było dojechać w
najdalsze zakątki kraju (a także zagranicę). Rosnąca presja wędkarska wymusiła zaostrzenie
przepisów (mniejszy limit dzienny, wyższe wymiary ochronne, potem C&R, itd.).
W podsumowaniu:
1. Nie widzę uzasadnienia dla tezy, że WM jest elitarne (raczej jest dla osób pracujących i
"niepracujących" umysłowo).
2. WM (i KPiL) przeżywa trudne chwile, ale za sprawą problemów w środowisku (głównie
spowodowanych działalnością człowieka).
3. WM będzie dalej się rozwijało na kierunku ryb niełososiowatych. Nie widzę w tym nic zdrożnego. Nie
wszyscy mają wodę KPiL koło domu.
|
