To ciągła analiza i myślenie w kategoriach, czego ludzie potrzebują. I albo to dajesz albo nie.


No to są dwie szkoły. Jedna mówi, że dajesz to co chce klient, druga, że kreujesz jego potrzeby. Pierwsza
to „łatwizna”, bo klient jest mało wymagający, ale i zysk niewielki, chyba, że wystąpi efekt skali. Druga o
wiele trudniejsza, bo trzeba stworzyć zapotrzebowanie, pokazać nowe horyzonty i urzec konkretem. Którą
wybrać? Bez profesjonalnych badań rynku raczej się nie określi.

Według mnie cena 26 zł za magazyn, dwumiesięcznik wędkarski nie jest wygórowana, choć po co
dwumiesięcznik, to sztuczny podział. Kwartalnik brzmi lepiej, a cena 39,90 byłaby łatwo akceptowalna,
wpływy te same, a czasu na wymyślenie numeru dłuższe. Oprócz tego kwartalnik świetnie łączy się z
porami roku, a wędkarz żyje właśnie według pór roku.

Jednak problemem jest chyba to co sami piszą o sobie:
„Oczywiście, nie jesteśmy doskonali i zdajemy sobie sprawę, że czasem można by lepiej. Niemniej,
naszym głównym założeniem jest, by ta gazeta była po prostu dobra (to nasz plan minimum), a z numeru
na numer – lepsza. „

Według mnie dobra w tym przypadku znaczy przeciętna, czyli tak pośrodku, a to chyba najgorsza
lokalizacja.

Generalnie podzielam opinię Seby. Prowadzenie czasopisma, zwłaszcza w obecnych czasach to ogromne
wyzwanie - finansowe, organizacyjne i merytoryczne. Sam doskonale wiem, co znaczy prowadzić pismo.
Korzystam z okazji, żeby podziękować całej Redakcji SzŁ za dotychczasowy ich wysiłek i zaangażowanie. Oni
nie są winni wszystkim problemom.
Pismo nie wytrzyma konkurencji z internetem, w którym są miliony sztucznych muszek i ich receptury, miliony
ślicznych zdjęć wód, a także mnóstwo relacji z każdego zakątka świata. Nawet nie znając obcych języków,
dzięki translatorom można zrozumieć główne myśli zagranicznych tekstów.
Nie da się uniknąć odejścia od reklamy. Ta warunkuje istnienie takiego kolorowego pisma (ja nie mam takiego
problemu z P&L). Od redakcji zależy wyważenie ilości reklamy (za dużo – spadnie liczba czytelników, za mało
– grozi bankructwo).
Moim zdaniem jednak największą bolączką jest brak autorów, którzy byliby w stanie przekazać interesujące
dane mające wartość ponadczasową, wnioski, analizy, obserwacje, itp. Nasza współczesna literatura
wędkarska jest zdominowana przez beletrystykę, z dużą liczbą liter zapełniających kolumny na stronach.
Powiem szczerze, że zamiast artykułów na 2-3 strony, wolałbym krótkie teksty na parę linijek, w których są
interesujące informacje. Ale jest to moje subiektywne zdanie.
Innym problemem jest to, że większość wędkarzy nie jest zainteresowana publikowaniem informacji o swoich
wodach. Dotyczy to w szczególności KPiL. Od dawna każdy tekst o jakiejś wodzie sprzyja wzrostowi presji
wędkarskiej, co kończyło się fatalnie dla wody, ryb i wędkarzy (dlatego łatwiej pisać o zagranicznych wodach,
na które mało kto pojedzie, niż krajowych). W zasadzie to statutowe zadanie PZW, jakim jest rozwijanie
turystyki wędkarskiej, jest pustosłowiem.
Poza tym, coraz mniej wędkarzy (podobnie jak i całe społeczeństwo) czyta cokolwiek. Widać to wszędzie na
co dzień. IQ Polaków jest coraz niższe od tego u ryb. Już Niemcewicz 200 lat temu pisał:
Zdaje się, że te pstrąga uwagi dowodzą,
Że ryby nie takie głupie, za jakie uchodzą.