Garby garbami. A statystyk zapotrzebowania pokarmowego
kormoranów nadal Pan nie przedstawił, za to statystyki głowatki
podano jak na tacy

Dane za rok 2015
Obwód rybacki Odcinek monitorowany Kormoran czarny Czapla siwa Wydra Masa
utraconego rybostany (kg) Wartość ubytków w rybostanie (zł)
San 1 Cały obwód 15 15 1400 8400
San 2 Cały obwód 200 50 30 15000 90000
San 3 Cały obwód
San 4 Cały obwód
San 5 Cały obwód
Wisłok 1 Cały obwód 10 10 900 5400
Wisłok 2 Cały obwód 50 20 15 5500 33000
Wiar 1 Cały obwód ? ? ? ? ?
Strwiąż 1 Cały obwód ? ? ? ? ?
Solinka 1 Cały obwód 10 10 900 5400
Osława 1 Cały obwód 10 10 900 5400
Jasiołka 1 Cały obwód ? ? ? ? ?
Ropa 3 Cały obwód 100 25 15 9500 57000
Wisłoka 1 Cały obwód
Wisłoka 2 Cały obwód

Ponadto straty w rybostanie wystąpiły na 18 zbiornikach użytkowanych przez Okręg PZW Krosno a
położonych poza obwodami rybackimi. Wysokość strat szacujemy na 5000 kg o wartości ok. 30000 zł.

1 Część I Badania prowadzone jesienią 2011 roku i zimą 2012 roku
1.1 Metodyka badań nad odżywianiem się kormorana
Badania nad odżywianiem się kormoranów prowadzono na obszarze województwa podkarpackiego na
wodach użytkowanych przez Okręg Polskiego Związku Wędkarskiego w Krośnie. Obszar objęty
badaniami obejmował zbiorniki zaporowe: Solina, Myczkowce i Besko oraz rzekę San.
1.1.1 Prace terenowe
Badania terenowe prowadzono w okresie od sierpnia 2011 do lutego 2012 roku na obszarze wód
administrowanych przez Polski Związek Wędkarski Okręg w Krośnie.
W czasie prac terenowych oceniano liczebność kormoranów, inwentaryzowano miejsca odpoczynku.
Starano się także określić miejsca żerowania ptaków.
Dla dokładnego opisu obserwacji wykorzystano urządzenie GPS – etrex Vista HCX (Garmin).
Uzyskane dane nanoszono następnie na mapę wykorzystując w tym celu program Google Erth.
Szacowania liczebności populacji dokonywano, co najmniej raz w miesiącu. Liczenie ptaków
wykonywano późnym popołudniem na zidentyfikowanych miejscach noclegowych. Dla dokładnego
określenia liczebności, noclegowiska fotografowano aparatem cyfrowym z obiektywem o ogniskowej
300mm zaopatrzonym w telekonwerter 1,4, a następnie zliczano liczono widoczne na zdjęciach ptaki.
Przy użyciu urządzenia GPS określano także długość linii brzegowej zajmowanej przez kormorany,
dzięki czemu uzyskiwano pośrednie informacje o zmianach liczebności kormoranów. Przyjęto przy tym
założenie, że wzrost liczebności kormoranów jest skorelowany ze wzrostem długości linii brzegowej
przez nie zajmowanej.
Dodatkowo, w okresie od sierpnia do grudnia (różnica kilku dni) prowadzono także liczenie
kormoranów na linii Wisły i Narwi w województwach: mazowieckim i kujawsko-pomorskim.
W trakcie wyjazdów terenowych zbierano również materiały służące do określenia składu pokarmu. Ze
względu na duże wahania poziomu wody związanego z cyklem pracy elektrowni w Solinie, dla
pozyskania materiałów z noclegowiska kormoranów na Zbiorniku Myczkowce, pod drzewami na
których przebywały kormorany rozpinano sieci celem zatrzymania opadających do wody wypluwek
(Fot. 1.). Powierzchnia pokryta sieciami wynosiła około 30 m kwadratowych.
Nad Zbiornikiem Solińskim, wypluwki zbierano bezpośrednio na brzegu zbiornika, na obszarze
objętym noc legowiskiem.
Materiałów nie udało się pozyskać w lutym. W tym okresie ptaki nocowały nad brzegiem Sanu na
wysokich skarpach brzegowych, co całkowicie uniemożliwiało zebranie prób.
4
1.1.2 Analiza składu pokarmu
Analizę składu pokarmu oparto głównie o: ryby wyksztuszone oraz wypluwki, czyli
niestrawione elementy kostne wyksztuszone przez ptaki (Fot.2).
Wielkość ryb ofiar określano albo na podstawie bezpośrednich pomiarów (ryby
wyksztuszone przez kormorany, albo na podstawie zależności pomiędzy długością elementu
kostnego a długością ciała ryby, wyrażonej ogólnym wzorem:
lc  adł.elementu  b
gdzie: lc – długość ciała ofiary,
dł. elementu – długość elementu kostnego na podstawie, którego odtworzono
wielkość ryby,
a i b – współczynniki równia charakterystyczne dla danego gatunku ryby.
Masę ofiar określano na podstawie zależności pomiędzy długością a ciężarem ciała
ryby-ofiary.
n Masa  k lc
gdzie:
Masa – masa ciała ryby ofiary,
k i n współczynniki równia charakterystyczne dla gatunku.
Uzyskane wyniki opracowano metodami udziału wagowego i liczbowego. Określono
także częstość występowania poszczególnych ofiar w pokarmie.
1.1.3 Straty rybackie
Ogólną biomasę wyjadanych przez kormorany ryb wyliczono w oparciu o dane
przedstawione przez van Dam i in. (1995), oraz Crass’a i in. 2005. Stosując w tym celu
równanie:
C  DRP N Dn
gdzie:
C – łączna konsumpcja kormoranów,

1.2 Metodyka badań składu pokarmu nurogęsią
Badania pokarmu nurogęsi oparto na żołądkach martwych ptaków znalezionych wzdłuż biegu Sanu w
dniach 12-14 lutego na odcinku od zapory zbiornika zaporowego w Myczkowcach do Leska (Ryc. 1).
Ptaki padły prawdopodobnie na skutek silnych mrozów panujących w tym czasie na terenie objętym
badaniami (nocą poniżej-30°C).
Oprócz badań nad składem pokarmu prowadzono także obserwacje dotyczące żerowania oraz liczono
ptaki żerujące i odpoczywające w rejonie Leska. Równocześnie z liczeniem prowadzono obserwacje
dotyczące sposobu żerowania ptaków (Fot. 1) na dwóch odcinkach rzeki o łącznej długości około 4500
m. Dane dotyczące okresu czasu w jakim obserwowano gwałtowny wzrost liczby nurogęsi żerujących
na Sanie uzyskano od Społecznej Straży Rybackiej (Okręg Polskiego Związku Wędkarskiego w
Krośnie).
Obserwacje nanoszono na urządzenie GPS Oregon 550 (Garmin) a następnie przenoszono do
programu Google Earth, dla porównania zmian liczebności i miejsc żerowania ptaków. Łącznie w
okresie prowadzonych badań znaleziono 6 martwych ptaków.
Z żołądków znalezionych, martwych ptaków pobierano treść dzieląc ją na dwie porcje. Porcję pierwszą
stanowił pokarm znaleziony w górnej i środkowej części żołądka - mniej lub bardziej zachowane ryby-
ofiary, zjedzone prawdopodobnie w okresie 24 godzin od śmierci ptaka. Porcję drugą stanowiły
niestrawione elementy kostne uformowane jako wypluwka znajdowane w dolnej części żołądka. Każdą
porcję pakowano w oddzielny woreczek foliowy. Martwe ptaki pozostawiano w miejscu znalezienia nad
brzegiem rzeki. Wyizolowany pokarm przewieziono na teren Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego
gdzie poddano go dalszej analizie.
Gatunki ryb-ofiar oznaczano na podstawie: cech morfologicznych, łusek, otolitów (pstrąg potokowy,
głowacza białopłetwy), kości szczęk i lemiesza (pstrąg potokowy), i kości gardzielowych (ryby
karpiowate) (Wziątek i in. 2005).
Długość ofiar określano na podstawie pomiarów bezpośrednich lub też na podstawie równań regresji
krzywoliniowej opisujących zależność pomiędzy długością elementu kostnego a długością ciała lub
długością całkowitą ofiary.
Masę zjadanych ofiar szacowano na podstawie wyników badań przedstawionych w pracach
Witkowskiego (1972) i Nowaka i in. (2009) określających zależność pomiędzy długością a ciężarem
ciała dla poszczególnych gatunków ryb.
8
Skład pokarmu opracowano metodami udziału wagowego i liczbowego oraz częstości występowania
(Wziątek i in. 2005).
Dla określenia łącznej biomasy pokarmu zjadanego przez ptaki przyjęto że dobowa racja pokarmu dla
tego gatunku wynosi 315 g (Zydelis i Kantautas 2008)
Szacunku liczby ofiar zjadanych przez ptaki w okresie prowadzonych badań dokonano według wzoru:
Nc – całkowita oszacowana liczba ofiar
No – przeciętna liczba ofiar w jednej porcji pokarmu,
Np. – liczba ptaków obserwowanych pomiędzy 12 a 14 lutego (żerujące i odpoczywające) = 1000.
T – ilość dni żerowania stada ptaków o określonej liczebności = 10 (od 5 do 14 lutego).
Wartość błędu oszacowania interpolowanych wyników dotyczących liczby zjedzonych ryb na całą
obserwowaną populację ptaków dokonano w oparciu o gotowy arkusz kalkulacyjny zamieszczony na
stronie internetowej Instytutu Badań Rynku i Opinii Publicznej (WWW.CEM.pl).
Symulacji dokonano wyłącznie dla tego okresu od 5 do 14 lutego ponieważ po 14 lutym pomimo
poszukiwań nie znaleziono więcej martwych nurogęsi. Wzrost temperatury powietrza spowodował
również rozmarznięcie części zbiornika w Myczkowcach i kanału ulgi elektrowni wodnej, co stworzyło
dla ptaków alternatywne żerowiska. Interpolacja wyników dotyczących składu gatunkowego pokarmu i
liczby ofiar na czas od 15 do 18 lutego byłaby obarczona dużym, niemożliwym do oszacowania
błędem i dlatego pominięto ją w rozważaniach.
9
1.3 Wyniki
1.3.1 Noclegowiska kormoranów i zmiany liczebności w okresie prowadzenia badań.
Miejsca nocowania kormoranów zmieniały się w zależności od okresu roku. W sierpniu, wrześniu,
październiku główne noc legowisko kormoranów znajdowało się nad zbiornikiem Myczkowce. W tym
okresie przebywało tam od 3 do 143 ptaków (Tabela 1, Mapa 1).
Od listopada do początku stycznia główne noc legowisko kormoranów znajdowało się nad Zbiornikiem
Solińskim. Ptaki nocowały w zatoce na wschodnim brzegu zbiornika oraz na Wyspie Okresowej.
Szacunkowa liczebność kormoranów w tym okresie wynosiła od 143 listopad do około 240 grudzień.
W styczniu i lutym po utworzeniu się pokrywy lodowej na zbiornikach zaporowych ptaki nocowały
głownie nad rzeką San na drzewach porastających skarpę brzegową (Mapa 1).

Tabela 1. Liczebność kormoranów oraz szacunkowa biomasa wyjadanego przez nie pokarmu w
okresie od 15 sierpnia do 29 października 2011 roku.
Liczebność kormoranów
Dni żerowania
DRP
Biomasa pokarmu [kg] Sierpień 3 15 0,5 22,5
Wrzesień
51
30
0,5
765 Październik 143 31 0,5 2216,5
Listopad
143
30
0,5
2145 Grudzień 240 31 0,5 3720
Styczeń
240
31
0,5
3720 Luty 35 15 0,5 262,5
Łącznie
183
12851,5
1.3.2 Miejsca żerowania
Miejscem, w którym najczęściej obserwowano zerujące kormorany był Zbiornik Zaporowy w
Myczkowcach. Żerujące ptaki obserwowano tam do momentu nałożenia się pokrywy lodowej.

Wklejanie tego sprawozdania jest bez sensu ale niech będzie że wogóle nie wiem ile ryb kormorany
zjadają
poddaję się
szkoda że wymyślacie rzeczy które przerabiamy co najmniej od 10 lat

Poproszę o dane z przed dwóch lat kiedy to populacja kormorana się
zwiększyła na odcinku myczkowce-lesko w okresie zimowym.
Kiedy jezioro zamarza to san staje się stołówką a z soliny mają
najbliżej na os.
Tak, ta tabelka jest jak najbardziej bez sensu.
Proszę o konkretną odpowiedź czy głowacica została przeniesiona z
osu. Dodam że nie interesują mnie garby Pana dyrektora tylko
konkretna i prawdziwa odpowiedź

Nie łowiliśmy głowacic więc nie mogliśmy ich przenieść

Kormorany w ostatnich latach się ustabilizowały na poziomie 150-200 sztuk co w porównaniu z 850 sztuk
w 2011 jest sporym spadkiem a nie wzrostem. Znów więc się Pan myli lub powtarza plotki.

Zapewne teraz wyciągnie Pan właściwe wnioski.

Nie łowiliście czy nie odławialiście.
Chlopie, wiekszego kłamstwa w życiu nie słyszałem...no coż
,widocznie za krótko żyje na tym świecie żeby to pojąć.
Życzę Panu aby caly lipien zniknął z osu, moze wtedy zrozumiecie że
to jednak nie byla głowatka.
Powzdrawiam i życzę powodzenia w odbudowie populacji lipienia,
kosztem glowacicy.

Nie łowili, nie odławiali, nie przenosili.
Dyskusja jak powiedziałęm wcześniej

A tu niżej nic nie robimy i nic nie wiemy:

http://www.pzw.org.pl/pliki/prezentacje/30/wiadomosci/55925/pliki/raport_kormorany.pdf