| |
Jest pan na etapie projektowania - a ja nie. Koncepcja ma odpowiedzieć na pytanie co ma być robione, z jakich źródeł, w jaki sposób - w sensie kto to ma zaprojektować i jak. Dla koncepcji, i to koncepcji na zamówienie inwestora, który za to płaci, jest ważne, żeby to właśnie inwestorowi uzmysłowić, sparametryzować i wycenić to, za co kiedyś będzie musiał płacić i czy mu się to opłaci.
Ale tak na marginesie: najprostsza alimentacja polega na wykopaniu tego co w Płocku za dużo i wsypaniu do rzeki w Nieszawie: odpowiada to właśnie pańskiemu podejściu, jeśli tylko skompensuje się zmianę uziarnienia osadów spowodowaną sposobem ich wydobycia. Mówiąc piasek i żwir miałem na myśli, że z takich frakcji ten osad w Płocku się składa. I taki właśnie pewnie by był wleczony aż do Torunia czy Gdańska. To kupuje inwestor i już wie, że tego nie uniknie. A teraz proszę mi powiedzieć, czy gdyby podobny materiał był bliżej niż te prawie 80 kilometrów, to nie można by go było użyć? Pewnie nawet byłby lepszy, bo przy urabianiu "na sucho" nie trzeba by go było uzdatniać...
Sposobów jest wiele, niech sobie następne pokolenia głowę tym maszczą. Ja nawet nie jestem pewien, czy inwestor dostanie decyzję środowiskową.
Ale fajnie było pogadać. Ja bym chciał, żeby wreszcie ktoś zaczął coś robić, bo można by wreszcie wykazać, czy to dobrze czy źle, ile to kosztuje i za czyje pieniądze. Dlatego bardziej się cieszę z alimentacji żwiru w Rabie za pieniądze Ab Ovo i Szwajcarów (po 500 metrów sześciennych rocznie) niż te 700 tysięcy na papierze i w koncepcji.
|
