Wykonujemy skrzydełka muchy. W tym celu bierzemy szaro nakrapiane pióro pokrywowe kaczki krzyżówki i wycinamy pęczek. Długość dobieramy tak by była mniej więcej długości tułowia. Z wyciętych piór formujemy pędzelek, przykładamy do haczyka i przywiązujemy nicią wiodącą. Ustalamy położenie pędzelka poprzez postawienie piór pionowo i ich podwiązanie z drugiej strony, następnie dzielimy pęczek na dwie równe części i przewiązujemy w tzw. ósemkę. Po umocowaniu skrzydełek przywiązujemy ogonek złożony z kilku promieni tzw. mallarda. Potem przymocowujemy czarną nić jedwabną. Następnie przywiązujemy żyłkę 0,20 mm do trzonka haczyka w miejscu przymocowania skrzydełek zakończoną supełkiem, długości tułowia przyszłej muchy. Żyłka po przymocowaniu powinna być skierowana węzełkiem do góry i wygięta tak jak tułowie muchy na zdjęciu. Teraz bierzemy sierść sarny i wycinamy cienki pędzelek i przymocowujemy do trzonka haczyka w miejscu wiązania skrzydełek, końce sierści skierowane w kierunku węzełka żyłki, w tym samym miejscu przywiązujemy też wąskie pasmo antronu koloru kremowego. Chwytamy antron i nawijamy tułów muchy przykrywając sierść sarny. Nawijamy tak aż do wspomnianego węzełka żyłki, supełek ów zapobiega przed zsunięciem się antronu, wracamy nawojami w kierunku skrzydełek. Formujemy ostatecznie tułów tak by był zwężający się w kierunku ogonka i nie był za gruby. Mocujemy antron nicią wiodącą tuż przy skrzydełkach. Z kolei chwytamy za czarną nić i nawijamy przeciwlegle po tułowiu tworząc segmenty tegoż tułowia. Obcinamy wystające końce sierści sarny tuż przy supełku żyłki. Pozostało zrobić jeżynkę, wykonujemy ją z brązowych piór szyjnych koguta i kuropatwy. Pióro kogucie mocujemy przy skrzydełkach po stronie tułowia i nawijamy dwa ewentualnie trzy zwoje, następnie przechodzimy nicią z drugiej strony skrzydełek i nawijamy podobnie jeżynkę z pióra szyjnego kuropatwy. Tworzymy główkę muchy , zakańczamy i malujemy ją szelakiem.
KRÓLEWSKI PORADNIK WĘDKARSKI Z INDII Z XII W.
Jednym z najważniejszych źródeł do poznania dziejów wędkarstwa w świecie jest fragment induskiej księgi Manasollasa z XII w., w której jest opis połowu na wędkę, jako formy rozrywki. To źródło, pokrytę grubą warstwą historycznego kurzu i ukryte w trudnodostępnym oraz rzadko czytanym czasopiśmie w Europie, jest nieznane szerszemu kręgowi osób piszących o dziejach wędkarstwa, gdyż w żadnej ze znanych mi prac nie jest ono cytowane.