A tak się dzieje i to nie w jednym miejscu!!!

Żylica. Rzeczka niewielka acz przyjemna, bo zawsze coś się nad nią dzieje. Idealna alternatywa, gdy gdzie indziej nie można pojechać ze względu na czas, bądź warunki atmosferyczne. To taka Wisła w miniaturze. Prożki, bystrzynki, dołeczki. Mimo uregulowanego charakteru mrowie pstrągów, które choć najczęściej niezbyt rosłe, to chętnie współpracują z muszkarzami. Plusem tej rzeki jest nieporównywalnie mniejsza presja w porównaniu z innymi wodami. Zwłaszcza w tygodniu.

Tak bym powiedział jeszcze niedawno o rzeczce. Ale komuś Żylica bardzo przeszkadzała, bo postanowił uregulować ją na NOWO!!! Gdy spychacze zasypywały ryby, na bielskim agregacie zapewne powstawała kolejna pajęczyna, bo nikt nie odłowił ryb!!! Normalna bielska rzeczywistość (z wyjątkiem wód koła Węgierska Górka) ale okręg ma o wiele więcej i rzek i kół!

Obecnie ostały się ostatnie dwa „dobre” odcinki rzeki Żylicy. Jeden to „kanion” pomiędzy ostatnim progiem w Rybarzowicach a mostem drogowym w Łodygowicach. Natomiast drugi to odcinek pomiędzy dolnym Szczyrkiem a mostem drogowym nieopodal szkoły i targowiska w Buczkowicach. Ale z tego co wiem, tu także mają wejść spychy, bo kilkunastocentymetrowe nierówności, które przez laty powstały na starych progach „stanowią wyraźne zagrożenie powodziowe i zgodnie z zasadami sztuki inżynierskiej należy temu przeciwdziałać” Jak widać sztuka inżynierska i ekologia nawzajem się wykluczają.


A teraz druga rzeka. Znowu Wisła. Piszę o niej nie bez powodu, wszak niedługo zmagać się będą tu kandydaci o miano Mistrza Polski! Ale czy Wisła jest tego warta? Jeszcze niedawno była. Ale od początku.

W dniach od 23 do 28 lipca bieżącego roku przebywałem w Ustroniu. Tutejsza Wisła także niestety należy do bielskiego PZW, który tak samo jak Żylicę ma w głębokim poważaniu. Bardzo bym chciał podzielić się informacjami z udanych bądź przegranych holi i innymi tego typu wiadomościami, lecz... nie mam ich.
Najwyżej mogę opowiedzieć o dwudziestokilkucentymetrowych pstrążkach.

W pierwszy dzień mojego przyjazdu (środa 23 lipca) Wisła miała za sobą deszczową noc. Jej wody, mimo że niewiele wyższe od stanu niskiego miały kolor głębokiego beżu z zerową przejrzystością. Kolor zupełnie inny niż zazwyczaj. To efekt podniesienia mułów zalegających w regulowanej już dobre kilka miesięcy rzece.

Następnego dnia było podobnie. Dopiero wieczorem sytuacja zaczęła się nieco poprawiać. Woda powoli odzyskiwała przejrzystość, niestety także opadała, co w piątek już było wyraźnie widoczne. Tego dnia łowiłem. Pstrągi zbierały sierściucha w prądach., ale smutno się czułem wiedząc, że łowię na ostatnim normalnie wyglądającym odcinku rzeki (Ustroń Zawodzie), wiedząc że bezmyślni melioranci ani myślą go zostawić (Są już blisko kuźni, idą w górę)

Niedziela. Rano trochę łowię, po południu wybieramy się do Wisły, zobaczyć przebieg imprez związanych z 40 Tygodniem Kultury Beskidzkiej. Mnie najbardziej interesuje rzeka, choć upalna pogoda oczywiście wyklucza łowienie. Wiem o tym i nawet nie myślę o zabraniu sprzętu. Aparatu także nie biorę. A szkoda...

Trafiamy do Wisły około południa. Widok, jaki mi się ukazał był czymś z najgorszego koszmaru mogącego się przyśnić kochającemu swą pasję i przyrodę wędkarzowi. Patrząc z mostu drogowego przy PKS w Wiśle nie poznaję rzeki. Wszystkie płanie i progi zryte. Ślady po gąsienicach na dnie Wisły biegną we wszystkich kierunkach. Wody jest drastycznie mało, ludzi natomiast mrowie. Rzeka po horyzont zapchana jest plażowiczami. Dym z ich grilli gęsto pokrywa jej dolinę. To początek tegorocznych „atrakcji”

Wyżej w okolicach basenu widok rzeki i jej otoczenia doszczętnie mnie powala. Nad zupełnie przemieloną, pozbawioną zieleni i wypłyconą rzeką „odpoczywają” setki ludzi widocznych z jednego mostu! To nie przesada. Na jednej kaskadzie udaje mi się doliczyć 43 osoby w wodzie.

Gdy spoglądam w dół, ukazuje mi się nie woda, lecz zmącona przez kąpiących się ciecz koloru rdzy. Dodatkowo na jej powierzchni widać tłuste plamy, będące zapewne mieszaniną najrozmaitszych olejków do opalania, kremów i olejów z pracujących tu wcześniej maszyn. Kąpiącym najwyraźniej to nie przeszkadza. Skwar straszliwy.

Nadrzeczne bulwary pełne wolno sunących tłumów zażerających się szaszłykami i tysiącem innych rzeczy. Kosze na śmieci, ścieżka i brzegi rzeki zawalone jednorazowymi „naczyniami”. Dym z setek rożen potęguje „intensywność” upału .

Ale jeszcze więcej ludzi krząta się pośród rozstawionych straganaów. Tu i przysłowiowa Marszałkowska wysiada, zresztą czego tutaj nie ma. Są lodziarze, sokolnicy z ptakami, malarze portretów i karykatur, stoi gość z boa dusicielem na szyi, banda wytatuowanych skinów itp. Na stoisku z talizmanami szukam czegoś na natychmiastowy, najlepiej intensywny deszcz. Nie znajduję.


Wracając spoglądam jeszcze raz z mostu przy PKSie. Ludzi więcej. Upał mimo zaawansowanej godziny ani myśli ustąpić. Każdy wolny kąt nad rzeką pełen jest zaparkowanych samochodów i rozłożonych koców. W oddali śmieje się ze mnie po stokroć przesadzona w gabarytach i stylu bryła nowego hotelu „Gołębiewski”, który pochłonął prawie całe piękne wzgórze.

Patrzę na agonię jeszcze niedawno rybnej rzeki. Nie chce mi się wierzyć, co się stało. Czy wśród tych tysięcy rozbawionych ludzi ktoś ma podobne odczucia? Wiem że nikt. Gdy uświadamiam sobie ile ryb bezsensownie zginęło tylko z powodu braku zainteresowania „gospodarza” robi mi się słabo. Przecież tak nie musiało być!

Wracamy. Nie mogę na to patrzeć. Trudno uwierzyć mi wspomnieniom z miejsc na których jeszcze niedawno przeżywałem piękne wędkarskie przygody. Teraz tam pustynia.

Współczuję tym co wylosują sektor w Wiśle na MP. Na wszelki wypadek niech wezmą środki na uspokojenie.

Jeszcze jedno. Zobaczcie jak wyglądają „naprawione” odcinki rzeki w Nierodzimiu, Lipowcu i w Wiśle. Szczyt bezguścia i tandety. Wyraźna zmiana dobrego na gorsze. Zamiast sypać zawsze pewne i przyjazne dla przyrody i ryb narzuty z dużych głazów, powywozili stare, zalewając wszystkie nierówności betonem.

Tekst Mikołaj Hassa
Fot. Tomasz Szczepanek