Nie chcę rozwodzić się nad wyższością jednej metody nad drugą, gdyż tej wyższości nie uznaję. Każda metoda jest w niektórych przypadkach bardziej lub mniej skuteczna i tylko od wędkarza zależy czy zastosuje ją w odpowiednim momencie.

Łowiąc „długą nimfą” stosuję długie wędki 10-11’ o niskim numerze linki np. 4 lub 5. Nietrudno zgadnąć, iż im lżejsza wędka tym komfort łowienia jest większy. Używam linek DT, gdyż według mnie lepiej nimi podawać lekkie nimfy i ułożyć przypon. Ponadto twierdzę, że lekka linka pozwala uniknąć pewnego procentu urwanych much i zerwanych ryb. W metodzie tej nie chodzi nam o bardzo długie rzuty, co również uzasadnia stosowanie linek DT.
Do łowienia wybieram odcinki rzeki o równym uciągu. Równy uciąg wody nie „miesza” linki, której znaczna część leży na powierzchni wody. Zaczynam łowienie sznurem długości wędziska i stopniowo, z każdym rzutem wydłużam go. Maksymalnie łowię nawet linką o długości 15 m. Rzuty wykonuję ukośnie pod prąd wody. Od razu poprawiam linkę. W zależności od długości rzutu robię to nawet 3-4 razy. Manewry z linką i przyponem znacznie ułatwia długie wędzisko. Natychmiastowe poprawienie linki jest bardzo ważne gdy ryby biorą słabo i krótko trzymają przynętę w pysku. Znaczącym jest wtedy także by przypon po rzucie ułożony był prosto bez jakichkolwiek esów i ósemek. Pozwala to na szybkie dostrzeżenie brania i reakcję zanim ryba zdąży wypluć przynętę. Przypon nie powinien przekraczać długości 2,7-2,9 m. Wiążę go z dobrej jakości żyłek fluorokarbonowych z końcówką 0,14-0,12.

Mimo słabego wzroku jestem przeciwnikiem stosowania wszelkiego rodzaju spławików (indykatorów). W naszym wydaniu jest to kolejny element przyśpieszający redukcję stad pstrągów i lipieni. Gdyby łowienie bez pobierania mięsa było powszechnym nie miałbym nic przeciw. Niestety jednak u nas wszelkie innowacje służą w większości wypadków jedynie do szybszego napełnienia koszyka.

Jako przynętę stosuję nimfy lekko obciążone lub bez obciążenia. W jesieni używam imitacje kiełży i hydropsyche. Wszystko w miniaturowych wydaniach # 14-16. Gdy ryby biorą słabo stosuję nawet wielkość 18-20! Używanie takich przynęt ogranicza zastosowanie metody tylko do niskich stanów wody lub nakazuje wybieranie płytkich miejsc.
Bardzo lubię łowić tą metodą w jesieni, kiedy buki w Bieszczadach się złocą a w Sanie płynie jesienna niżówka. Wybieram wtedy spokojne odcinki rzeki. Do pełni szczęścia potrzeba jeszcze bezwietrznej pogody i jesiennego słońca. Brania ryb (jeśli są w rzece) raczej są gwarantowane. Czasem lipienie biorą bardzo krótko, jednak w ciągu dnia zawsze znajdzie się pół godziny które później warto wspominać. Przy odrobinie szczęścia trafimy na dzień kiedy nasza linka (obowiązkowo bez styropianowego lub plastelinowego spławika) będzie zatrzymywać się przy każdym rzucie. Zapięty na delikatnym sprzęcie i małej muszce lipień walczy wspaniale i niestety (a może i stety) często się odpina. Poza zawodami nigdy nie denerwuję się z tego powodu. Cieszę się braniami, które świadczą, że nie złowiono jeszcze ostatniej ryby z „mojej” rzeki.