Ściągam mokry polar i wykręcam koszulę. Jakopo pożycza mi swoją bluzę. Coś suchego w takich momentach to nieoceniony skarb. I choć w woderach chlupie to sucha bluza i wychodzące słońce sprawiają, że jest mi ciepło. Antek z drugiego brzegu obserwował wszystko. Kiwa z politowaniem głową i obławia streamerem „głowatkowe” miejsce. Od rana nie miał nawet brania. Ja wiążę nowy przypon. Na spód zakładam dużego kiełża zamiast glajchy. Glajch prawie nie używam więc nie mam ich za dużo. W pudełku jest jeszcze jedna i ona musi zostać na zawody. Miała być obciążnikiem a zapięła piękną rybę. Z nowym zestawem wracam dokładnie w to samo miejsce. Zaczynam łowić jak poprzednio. Tu muszą być pstrągi i lipienie. Nie wchodzę za głęboko bo przy brzegu woda wydaje się doskonała. Łowię jeszcze trzęsącymi się rękoma. Branie podobne jak poprzednio następuje może za dziesiątym rzutem. Już wiem, że to znów duża ryba. Krzyczę do Antka i Jacopo, że znów mam „główkę” na wędce. Antek kiwa głową z niedowierzaniem i mówi – „jakbym nie widział to bym nie uwierzył”. Włoch jest już przy mnie. Robi zdjęcia i znów łapie za podbierak. Rybie tym razem nie daje odpłynąć. Jest wolniejsza niż poprzednia, pływa łagodnie i daje się podprowadzać. Staram się nie dopuścić jej do miejsca gdzie straciłem poprzednią. Linka krótsza a ryba idzie bliżej mojego brzegu. Może po 15 minutach Jacopo próbuje głowatkę podebrać. Zagarnia podbierakiem rybę od ogona i stara się drugą ręką wepchnąć ją do siatki trzymając za głowę. Głowacica dotknięta podbierakiem odpływa w kierunku pechowego kamienia a Włoch „tankuje” swoje krótkie buty do pełna. To nic, to tylko woda mówi i dalej idzie za głowacicą. Ryba przepływa obok kamienia i tym razem bez zaczepu wpływa na głębokie rozlewisko. Tu już bez większych problemów przyciągam ja do siebie. Tym razem wzięła na plecionkę. Jacopo bierze ją podbierakiem i krzyczy z radości – pierwsza głowacica którą widział „na żywo”. Wciska mi podbierak z ryba i pstryka zdjęcia. Później daje aparat i sam bierze rybę. Wymierzamy ją na ok. 95 cm i powoli wypuszczamy. Kibice pytają na jak grubą żyłkę łowiłem. Nie chcą wierzyć, że była to tylko „13”...
W ręce czuję dwie poprzednie ryby ale dzielnie wracam na poprzednie miejsce. Podczas łowienia wcale nie było przepłoszone bo zacięte ryby odpływały w dół rzeki. Znów przewiązuję przypon i rzucam może pięć razy. Za piątym ryba. Odpływa na tyle mocno że mogę „postraszyć” Antka kolejna głowacicą. Szybko jednak okazuje się, iż to 45 cm kleń. Fajna ryba na zawody – dużo punktów a małe ryzyko odpadnięcia lub urwania zestawu po dłuższym holu. Podchodzę trochę w górę rzeki, nie za dużo jakieś 10 metrów. Zaczynam łowienie z płytkiej wody przy brzegu. Nie uwierzycie ale chyba 10 razy nie rzuciłem. Z wody do połowy uda zapinam trzecią, największą głowacicę. Od razu wiedziałem, że to głowa bo wywaliła się pod powierzchnią lekko oszołomiona. Tym razem nie wytrzymuje i krzyczę, że ma ponad metr długości. To chyba samiec bo jest bardziej agresywny i dynamiczny od poprzednich. Przyszedł pod same moje nogi – mam go „na krótko”. Decyduje się na sforsowanie ryby i próbę szybkiego podebrania. Ale jak ją sforsować na „13”. Spróbowałem jednak by oszczędzić sobie długiego holu ale ryba odpłynęła zanim zdążyłem machnąć podbierakiem. Znów hol się przedłuża a moja ręka boli coraz bardziej. Jacopo ciągle jest przy mnie z podbierakiem. I nagle przychodzi mi do głowy pewna myśl – Jacopo, weź moją wędkę i holuj!!! Najpierw się wzbrania ale po chwili bierze wędzisko. Znów kilkuminutowe naciąganie się i nagle żyłka pęka! Niestety przypon nie wytrzymał. Włoch jest rozczarowany ale chyba za mocno trzymał rybę. Oddaje mi wędkę. Wiążę się na nowo lecz już nie idę w „głowatkowe” miejsce. Na dzisiaj wystarczy. Łowiłem do końca treningu na początku miejscówki bez brań. Jak na jeden trening to chyba i tak za dużo.
PS
Antek obławiał do końca streamerem miejsca gdzie złowiłem głowacice. Podobno widział jeszcze dwukrotnie spławiające się duże ryby.