| |
Cytat fragmentu artykułu:
Miłośnicy sportu wędkowego rozkoszują się obecnie pobytem nad Dunajcem, Skawą, Rabą,
Popradem, Świecą, Łomnicą, Prutem, Czeremoszem i innemi rzekami górskiemi. Zainteresowanie tym
sportem jest tak wielkie, że kiedy jeszcze przed kilkunastu laty rybaków sportowców, łowiących na
sztuczną muchę lub obrotka można było policzyć na palcach, to obecnie jest ich już setki, jeżeli nie
tysiące. Jakby na ironię losu jednak, im więcej jest rybaków, tem mniej ryb. Najważniejszą przyczyną
tego fatalnego stanu rzeczy jest obok kłusownictwa przede wszystkiem wysychanie rzek. Jest to
następstwem rabunkowego wycinania lasów, które miało miejsce w okresie dewaluacji i dobrej
koniunktury wywozowej. Zniszczono wtedy drzewostan Tatr i Podkarpacia i pozbawiono rzeki ich
naturalnych zbiorników wilgoci, jakimi są lasy. Aż żal patrzeć, jak teraz wygląda Skawica lub Skawa.
Zamiast bystrej górskiej rzeki, sączy się po kamieniach płyciutki i brudnawy strumyk, w którym nie
utrzyma się żadna ryba. Także Dunajec zmalał do połowy i od Nowego Targu po ujście Bialki me
przedstawia większej wartości rybackiej. Łosoś usunął się prawie całkowicie z tych rewirów,
przenosząc się do Maniów i Czorsztyna. Naturalnie, że na takiej małej wodzie rozwielmożniło się
ogromnie kłusownictwo, gdyż rybę można łatwo wypatrzeć i nadziać na widły. Ogromne spustoszenia w
rybostanie poczyniła także zaraza szerząca się wśród ryb łososiowatych, zwana furunkulozą albo
wrzodnicą. Choroba ta pojawiła się mniej więcej w okresie przed 6-ciu laty, kiedy wybudowano na
Kowańcu wylęgarnię ryb łososiowatych. Zarówno uczeni, jak i rybacy przypuszczali, że przyczyni się
ona walnie do poprawy rybostanu. Tymczasem nadzieje te w zupełności zawiodły. I dziś trzeba jak
najprędzej myśleć o zlikwidowaniu lub zreorganizowaniu tej nieszczęsnej placówki. Śmię bowiem
twierdzić na podstawie długoletnich obserwacyj i opinij znakomitych rybaków, a także doskonale
orientujących się w tych sprawach górali-kłusowników, którzy życie ryb znają na wylot, że przyczyną
wrzodnicy jest sztuczne wycieranie łososi, a następnie puszczanie ich z powrotem do Dunajca. Taki
wytarty łosoś stał się z natury rzeczy podatny na wszelkie zarazy, podobnie jak organizm ludzki
wyniszczony głodem i przebywaniem w niehigienicznych warunkach życia. Powtóre łososie są obecnie
także więcej podatne na wrzodnicę, ponieważ narybek, wychowany w wylęgarni w naczyniach, wskutek
nienaturalnych warunków bytowania i nieodpowiedniego gotowanego pożywienia pozbawionego
witamin, nie ma tej odporności, co łosoś, który od pierwszej chwili swego życia chowa się na wolności.
Z tych i innych jeszcze przyczyn uważam więc, że jak najprędzej należy dotychczasowe poglądy na
sprawę sztucznego zarybiania rzek zrewidować. Przede wszystkim więc poławianie tarlaków na
Dunajcu powinno być raz na zawsze zaniechane, gdyż nie prowadzi ono do żadnego celu i wyrządza
niepowetowane szkody. Wylęgarni można użyć tylko do chowu ikry sprowadzanej z zagranicy.
Absurdem jest także sztuczne zarybianie Dunajca łososiami, gdyż nie wydaje ono żadnych rezultatów.
Rok rocznie z polecenia władz rybackich wpuszcza się do tej rzeki setki tysięcy narybku, a rezultatów
nie ma żadnych, pstrągów jest taka ilość ogromna, że należałoby raczej nakazać sztuczne odrybianie
rzeki, a nie jej zarybianie.
|
