| |
Odrzucając nieistotną retorykę ,kto ma gdzie ,i z kim jakiekolowiek stosunki
istota tego porblemu dotyczy nie tych co łowią a tych co stanowią zasady.
Nie sa to Ci sami ludzie .
Szanowny Panie Andrzeju,
Można retorykę "odrzucać", jeśli chce się uprawiac demagogię na poziomie "gut feelings" ... ale jesli wprowadza się argumentację dotyczącą kwestii etycznych to warto rozumiec o czym się pisze ... 
Ma Pan rację, rozrózniając miedzy tymi grupami ludzi, jednak zapomniał Pan zauważyć, zapewne przez przypadek, że ci, którzy zapraszają innych na zawody i ci, którzy zarzadzają łowiskami, pracują na ich rzecz, zarówno podejmujac decyzje jak i wykonując fozycznie ogrom pracy, to są ci sami ludzie ... i mam do ich decyzji większe zaufanie i przekonaie, niż do "mądrości" tych wszystkich "łowiących", którzy zajmowanie się łowiskami mają głeboko w d... Jakoś nie słychać ze strony "miłosników" sugestii dotyczących tego, żeby sami przestali łowic, skoro ryb wymiarowych jest mało (z róznych powodów)... Siła rzeczy większość łpowionych "codziennie" ryb to ryby niewymiarowe ... Wystarczy oszacować, że jeśli 5000 ludzi łowi po 20 dni w roku w Sanie, to wykonują oni 100 000 dni łowienia ... niech każdy złowi 3 ryby w ciągu dnia, to złowią 300 000 ryb ... niech 2/3 z tych ryb będzie rybami niewymiarowymi, to 200 000 ryb podlega "procedurom", które wzbudzają tyle "świętego oburzenia" ... W doidatku dokonywane są bez żadnego nadzoru ze strony tych, którzy zajmują sie gospodarowaniem, bo przecie "co im do tego" ...
Można sobie "odrzucać"zastanawianie się na kwestiami istotnymi, a tym, którzy nie chcą zbyt łatwo ":odrzucać" przytoczę fragmenty XVIII-wiecznego utworu Voltaire'a, które zachowały aktualność ... "Tak toczy się światek" ...
"– Przyczyna tej wojny, która nęka od lat dwudziestu Azję, zrodziła się z kłótni między eunuchem żony wielkiego króla Persji a gryzipiórkiem wielkiego króla Indyj. Chodziło o pewien przywilej, którego wartość przestawiała mniej więcej trzydziestą część daryki. Kanclerz Indyj oraz nasz kanclerz podtrzymywali godnie prawa swoich panów. Spór zaognił się. Wyprowadzono z obu stron w pole po milionie żołnierzy. Co roku trzeba uzupełniać tę armię więcej niż czterystoma tysiącami ludzi. Mordy, pożary, spustoszenia mnożą się, świat cierpi, a zaciekłość trwa dalej. Nasz kanclerz jak również kanclerz indyjski oświadczają często, że działają jedynie dla dobra ludzkości; oświadczeniu takiemu towarzyszy nieodmiennie zniszczenie kilku miast i splądrowanie kilku prowincyj.
(…)
Tymczasem ogłoszono pokój. Wodzowie obu armii, z których żaden nie odniósł zwycięstwa, ale którzy wyłącznie dla własnego interesu przelali krew tylu ludzi, swoich bliźnich, udali się, każdy na swój dwór, żądać nagrody. Posypały się liczne pisma sławiące pokój i wróżące niechybny powrót cnoty i szczęścia na ziemię.
(…)
– Są znaki, że dzieło niebawem się spełni, albowiem Zerdust powrócił na ziemię. Małe dziewczynki głoszą proroctwa każąc się szczypać szczypczykami z przodu, a ćwiczyć rzemieniem z tyłu.
Jasne jest, że świat się ma ku końcowi: czy nie mógłbyś, nim ten piękny dzień nastąpi, wziąć nas w obronę przeciw Wielkiemu Lamie? – Jak to – rzekł Babuk – przeciw najwyższemu kapłanowi-królowi, który rezyduje w Tybecie ?
– Tak – odparł półmag z zaciętym uśmieszkiem – przeciw niemu.
– Wydajecie mu tedy wojnę; macież choć wojsko ?
– Nie – odparł – ale napisaliśmy przeciw niemu kilka tysięcy grubych ksiąg, których nikt nie czyta, i tyleż broszurek, które dajemy do czytania kobietom. Zaledwie że słyszał o nas, skazał nas po prostu na zagładę, tak jak pan domu nakazuje, aby obrano z gąsienic drzewa w ogrodzie.
Babuk zadrżał nad szaleństwem tych ludzi, którzy z zawodu uprawiali mądrość; nad intrygami tych, którzy wyrzekli się świata; nad ambicją, chciwością i pychą tych, którzy głosili wyrzeczenie się i pokorę. Ostatecznie uznał, że Ituriel ma słuszne przyczyny, aby wytępić całe to nasienie."
Pozdrawiam serdecznie
Jerzy Kowalski
|
