| |
Witam :) Czytając powyższe posty zacząłem się poważnie zastanawiać, czy wśród ich autorów nie ma przypadkiem polskich parlamentarzystów. Dyskusja bowiem bardzo przypomina to, co dzieje się w polskim parlamencie wtedy, kiedy w naszym kraju dzieje się naprawdę źle. Tzn. dziura budżetowa sięga dna i w końcu je przebija, nie ma środków na drogi i szkoły, ZUS pożycza pieniądze na wypłatę emerytur a młodzież wieje do Albionu realizować się na zmywaku zamiast zarabiać na emerytury tych, którzy łożyli na jej edukację. Wtedy w parlamencie rozpętuje się dyskusja o jednym z "najważniejszych" w takiej sytuacji problemów czyli o to czy np. : krzyż ma wisieć czy nie wisieć, aborcja jest ok. czy też be, czy zapładniać mamy "tradycyjnie" czy za pomocą szklanej rurki itp. . Czyli na tematy o których każdy obywatel powinien decydować sam, zgodnie ze swoimi przekonaniami wynikającymi z religii, poczucia przyzwoitości czy też całkiem innych powodów. To jest istota demokracji a nawet szeroko pojętej wolności. A jest nią odpowiedzialność, bo każdy i tak poniesie konsekwencje swojego wyboru.
W sytuacji, gdy mizeria polskich wód bije po oczach a łowiących lat kilkanaście czy kilkadziesiąt wręcz oślepia dyskusja powinna się toczyć w kierunku - co robić by było lepiej. I nie chodzi tu o jałowe dysputy nad "śmiertelną skutecznością" dolnej, górnej, lewej, prawej czy żyłkowej nimfy „wyrybiających” rzekomo nasze rzeki. Bo to jest śmieszne (sam łowię tylko na suchą - podkreślam uprzedzając ewentualne ataki ;) ). Śmieszne są dla mnie również rozważania o rybim cierpieniu, Przeżywającym takie dylematy moralne proponuję : szachy, brydż, filatelistyka, szermierka itp. . Jest tyle pięknych zajęć mogących stać się pięknym hobby.
Zadaję rybom cierpienie od dwudziestu lat a od dobrych dziesięciu ich nie zabieram czyli "dręczę" je dla samej przyjemności, gdyż po dręczeniu nie wypełniają żołądka mojego, mojego kota i żołądków znajomych. Robię tak dlatego, że:
a) niespecjalnie lubię jeść ryby (za wyjątkiem śledzi )
b) zdaję sobie sprawę z tego, że zabierając swe połowy w krótkim czasie wyrybiłbym niezły kawałek niewielkiej rzeczki (każdy do tego dochodzi wraz ze wzrostem umiejętności)
c) darzę szacunkiem przeciwnika, szczególnie starego i dużego
d) chcę mieć szansę na realizacją punktu c) więc wypuszczam i mniejsze aby mogły stać się stare i duże
Robiąc to wszystko nie zastanawiam się nad stresem i bólem, który powoduję, czyli jestem niehumanitarny. Wiem jednak, że waląc swe "ofiary" pałką w łeb (nawet wybraną z katalogu Hardy'ego) nie byłbym humanitarny ani odrobinę bardziej. Taki jest mój wybór i niewielki wkład w to aby przynajmniej w "mojej" wodzie żyło więcej ryb. Jednocześnie nie mam nic przeciwko tym, którzy tej pałki używają o ile robią to zgodnie z przepisami i zdrowym rozsądkiem. Ich prawo - ich wybór. Faktem jest jednak to, że w związku z ograniczonymi zasobami i nadmiarem chętnych "no kill" stanie się kiedyś koniecznością. Wtedy humanitarni wędkarze "beretujący" komplet w 15 minut do godziny będą musieli podjąć decyzję i odpowiedzieć sobie na jedno pytanie. Czy wędkarstwo do dla nich sport i przyjemność z samego łowienia czy też sposób na zapełnienie żołądka/lodówki. Jeśli wybiorą pierwszą odpowiedź razem ze mną i wielu mi podobnymi będą dręczyć bezproduktywnie żywe stworzenie tylko i wyłącznie dla przyjemności. Jeśli wybiorą drugą odpowiedź pozostanie im sklep rybny bądź stawy hodowlane. To i taniej i zdrowiej ( po niedzielnym moczeniu zadu w Sanie nerki dają mi o sobie znać )
Pozdrawiam :)
|
