| |
Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu, następnie w 1964 studia na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej. W latach 1964–1970 był pracownikiem naukowym Polskiej Akademii Nauk, później do 1986 Politechniki Warszawskiej. Doktorat obronił w 1972 na Politechnice Warszawskiej, habilitował się na tej uczelni w 1976 z zakresu ochrony atmosfery. Tytuł profesora uzyskał w 1992.
W latach 1989–1991 zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. W 1991 pełnił urząd ministra tego resortu w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. Należał wówczas do Ruchu Obywatelskiego Akcji Demokratycznej i następnie do Unii Demokratycznej.
W 1992 założył Fundację EkoFundusz, zajmującą się ekokonwersją polskiego długu. Do października 2007 nieprzerwanie był prezesem zarządu tej organizacji. Pierwsze próby jego odwołania podjęte w marcu 2006 przez ministra skarbu państwa Wojciecha Jasińskiego spotkały się z negatywną reakcją wielu środowisk politycznych i ekologicznych[1].
W latach 1994–1995 był wiceprzewodniczącym Komisji ONZ ds. Zrównoważonego Rozwoju (UN Commission on Sustainable Development) w Nowym Yorku. Od 1996 do 1997 pełnił funkcję doradcy Sekretarza Generalnego OECD w Paryżu. Reprezentował Polskę w Komisji Europejskiej (w Komitecie Ekonomiczno-Społecznym, w Komisji ds. Przemian w Przemyśle). Uzyskał członkostwo w Europejskiej Akademii Nauk i Sztuk z siedzibą w Salzburgu, radzie patronackiej Instytutu Jagiellońskiego, Komitecie Naukowym PAN "Człowiek i Środowisko", Państwowej Radzie Ochrony Środowiska oraz Komitecie Narodowym do Spraw Współpracy z Międzynarodowym Programem Zmiany Globalne Geosfery i Biosfery (IGBP Global Change).
|
